Rozdział 6

muzyka

Alex

Płacz dziecka. Przeraźliwy, rozdzierający uszy płacz. Przykryłam głowę poduszką. Niechętnie i z wielkim trudem podniosłam się z łóżka. Wzięłam Chrisa na ręce i zaczęłam kołysać próbując go uspokoić. Nic. Coraz głośniejszy płacz przez który sama miałam ochotę płakać. Mam dość.

- Cicho, cicho bądź! – mój krzyk rozniósł się echem po całym mieszkaniu. Nie pomogło mój syn z przerażenia płakał jeszcze mocniej. Po moich policzkach też zaczęły spływać pojedyncze łzy. Nie wiedziałam co mam robić. Byłam bezradna, czułam się jak małe dziecko, którym trzeba się opiekować a nie jak osoba odpowiedzialna, której zadaniem jest opieka nad dzieckiem.

- Przestań płakać, przestań. Słyszysz! – kolejny krzyk. Drzwi do mojego pokoju otworzyły się i stanął w nich zaspany Zayn ubrany tylko w bokserki i czarny sweter. Stał w progu i przeczesywał włosy ręką.

- Alex, co tu się dzieje? Nie krzycz. – dokładnie mi się przyjrzał, zatrzymując wzrok na mojej twarzy. – Ej, dlaczego płaczesz? -  podszedł i wziął ode mnie Chrisa. Kołysał się z nim przez chwilę nucąc jakąś melodię, mały zasnął w jego ramionach. Patrzyłam na niego z podziwem i wielką wdzięcznością. Odłożył go do łóżeczka i podszedł do mnie. Siedziałam na podłodze opierając się o ścianę z podciągniętymi nogami do piersi, Malik usiadł obok mnie. Przykrył nas kołdrę, którą ściągnął z mojego łóżka i przytulił mnie do siebie.

- Cii, nie płacz, Alex. Wszystko jest w porządku.- szeptał. – Nie płacz. – starł kciukami łzy z moich policzków. – Alex co się dzieję? – ujął moją twarz w swoje ręce. Nic nie odpowiedziałam tylko wtuliłam się w niego opierając głowę o jego tors i zamykając oczy.   

***

W pracy nie mogłam się na niczym skupić, byłam zmęczona, roztrzęsiona i w nie za ciekawym humorze. Bardzo często żałuje, że jest jak jest. Chciałabym być zwykłą dziewiętnastolatką, chodzić na imprezy, upijać się do nieprzytomności, wracać do domu kiedy chcę, być po prostu wolna. Może gdybym wcześniej myślała co robię dzisiaj wszystko wyglądałoby inaczej. Poprawiłam grzywkę i przetarłam oczy dłońmi i wsunęłam na nos czarne Ray - Ban’y. Jechałam metrem wsłuchując się w muzykę dobiegającą z moich słuchawek. Czasami mam wielką ochotę wyjawić Zaynowi całą prawdę, ale boję się konsekwencji. Wiem, że to zniszczy mu życie i może zniszczyć naszą przyjaźń, a ja nie chcę go stracić, jest dla mnie bardzo ważny o ile nie najważniejszy. Teraz tak naprawdę mam tylko jego. Szybkim krokiem skierowałam się w stronę mojej kamienicy, weszłam po schodach i otworzyłam drzwi.

- Nina? – krzyknęłam z progu.

- Hej Alex, Niny nie ma, Zayn od razu po twoim wyjściu zabrał Chrisa. – wyjaśniła moja współlokatorka.

- Musze po niego jechać, nie chcę żeby Zayn miał kłopoty.

- Perrie? – Amy spojrzała na mnie wymownie.

- Tak, zaczynam podejrzewać, że to już ją wkurza.

- Pewnie jest zazdrosna.

- Nie ma o co.

- Alex?

- Ja i Zayn jesteśmy tylko przyjaciółmi, to wszystko. Czy to takie trudne do pojęcia!

- Nie denerwuj się.

Wzięłam głęboki wdech i odwróciłam się bez słowa. Wyszłam z mieszkania i przykucnęłam na dworze. Wdychałam świeże powietrze. Alex, powiedz mu prawdę.– krzyczał głos w mojej głowie. Alex, on na to zasługuje– przymknęłam powieki. Clark.

- Nie. – szepnęłam i podniosłam się, kierując w stronę metra.

Po dwudziestu minutach byłam już pod domem Zayna. Weszłam nie pukając jak to miałam w zwyczaju i wtedy usłyszałam podniesione głosy mojego przyjaciela i jego dziewczyny.  

- Zayn, mam już tego dość. Słyszysz! – krzyczała Perrie. – Więcej uwagi i czasu poświęcasz jej a nie mnie, to ja jestem twoją dziewczyną, Malik. Alex to, Alex tamto. Wolisz siedzieć u niej w jakieś kamienicy, w małym mieszkaniu z trzema pokojami niż ze mną w moim wielkim apartamencie.

- Miejsce to ludzie, Perrie. – powiedział mulat.

Słyszałam jak tupie nogami i podchodzi do niego. Uderzyła pięściami o jego pierś.

- Zayn ty nawet ze mną nie rozmawiasz. Patrz jak do ciebie mówię! – głos się jej załamywał. – I jeszcze to dziecko, po co się nim zajmujesz? Otrząśnij się. Nie masz przez nią życia. Zostaw ją.

Malik złapał ją za nadgarstki i przycisnął do ściany.

- Posłuchaj mnie uważnie. – zaczął mówić spokojnym ale podniesionym głosem. – Alex to moja najlepsza przyjaciółka, jest dla mnie bardzo ważna, nie pozwolę jej skrzywdzić, zawsze będę jej pomagać, a Chrisa traktuję jak własnego syna. Ona potrzebuje wsparcia, jest sama. Ty masz wszystko Perrie, jesteś sławna, bogata, w życiu ci się układa. Nie bądź egoistką Edwards.

- Nie mów do mnie po nazwisku i puść mnie. – wysyczała. Nie posłuchał jej.

- Nigdy jej nie zostawię, lepiej to zrozum. Alex jest częścią mojej rodziny, dla niej zrobię wszystko, dam jej wszystko o co mnie poprosi, rozumiesz? Nigdy się jej nie sprzeciwię, nigdy jej nie odmówię, jasne? – spojrzał prosto w jej oczy. Ona wyrwała się z jego uścisku i wybiegła z salonu. Kiedy zobaczyła mnie przy drzwiach zatrzymała się na chwilę, spojrzała na mnie ze łzami w oczach i wyszła trzaskając drzwiami. Patrzyłam się przez chwile w miejsce gdzie jeszcze przed sekundą stała.

- Alexis. – usłyszałam swoje pełne imię, które Zayn wypowiedział ze szczególną ostrożnością i spokojem. Odwróciłam się w jego stronę.

- Ja, yyy, przyszłam bo… - zaczęłam się jąkać.

- Wiem, że byłaś tu cały czas. – odparł obojętnie.

Usiadł na kanapie, podeszłam i dosiadłam się. Milczeliśmy przez chwile aż w końcu postanowiłam się odezwać.

- Zayn, nie możesz się tak zachowywać. Dlaczego tak na nią naskoczyłeś? – spojrzałam na niego.

- Nie udawaj idiotki, nie słyszałaś co powiedziała. – powiedział to bardzo głośno i wyraźnie. Od razu podniosłam się z kanapy.

- Nie obrażaj mnie i nie podnoś na mnie głosu. – krzyknęłam. Złapał mnie za rękę i pociągnął w dół bym z powrotem usiadła.

- Przepraszam. – wyszeptał.  – Ja, nie wiem co mam robić. Nie podoba mi się, że ona tak mówi, nie chcę żeby cie obrażała.

- Spokojnie, musicie porozmawiać jak wszystkie emocje opadną.

- Mamy być razem?

- A nie chcesz?

- Chcę.

- To w czym problem?

- Alex, ja nigdy z ciebie nie zrezygnuję. Jesteś dla mnie bardzo ważna.

- Wiem. – splotłam nasze dłonie. – Może ja z nią porozmawiam.

- Nie. – pokiwał głową. – Nie, Alex nie rób tego.

- Przeproś ją. – nakazałam mu.

- Dlaczego?

- Dlaczego, Zayn? Bo zachowałeś się jak skończony dupek. – puścił moją dłoń. – Oh, nie udawaj urażonego. – odwrócił się. – Nie zachowuj się jak dziecko.

- Alex, przestań. – powiedział.

- Tak się nie robi, Zayn.

- Przestań!

- Ona… - przerwał mi. – Alexis, przestań!

- Nie, Zayn, to ty przestań. – wstałam i usiadłam mu na kolanach przodem do niego.

- Ona jest dziewczyną i zasługuje na szacunek, na szczerość, miłość, na uśmiech, delikatność. Spójrz na mnie. – złapałam go za podbródek i odwróciłam w moją stronę. – A to jak ją przygniotłeś do ściany nie było delikatne, nie ważne co powiedziała, nie powinieneś tak robić. Rozumiesz? – pokiwał twierdząco głową.

- A jeśli zrobiłbyś jej krzywdę? – zapytałam nie analizując wcześniej moich słów. Malik spojrzał na mnie zdziwiony.

- Ciebie nigdy bym nie skrzywdził.

- Nigdy nic nie wiadomo, Zayn.   

- Nie mógłbym ty jesteś taka  mała, niewinna, delikatna, słodka. Jesteś jak dziecko na, które nie można podnieść głosu. Ciągle się uśmiechasz i wyglądasz wtedy jak osoba szczęśliwa i takie stawiasz pozory. Wszystkich pocieszasz i starasz się im pomóc. Wprowadzasz zawsze taki spokojny, przyjazny nastrój. Lubisz zawierać nowe znajomości i dobrze dogadujesz się z każdym. Potrafisz mnie uspokoić jednym gestem, jednym dotykiem, jednym uśmiechem. Chciałbym spełnić wszystkie twoje zachcianki i marzenia. Pozwól mi na to.

- Oprócz tego, Malik. – zakryłam mu usta dłonią. – Jestem niewychowana, rozkapryszona, wredna, chamska, wyrachowana. Nie znoszę krytyki i zawsze muszę postawić na swoim. Jestem strasznie uparta, pyskata i nie pohamuje się przed niczym. Dążę do celu po trupach. Nie liczę się z nikim. Nikogo nie słucham. Nikt nie ma na mnie wpływu. Robie to co chcę. Wyznaję zasadę „don’t grow up” i „don’t give up”. Nie chcę dorastać, chcę być dzieckiem. Dlatego jestem taka nieodpowiedzialna i zawsze ktoś musi mieć na mnie oko. Zayn, ty znasz te wszystkie moje wady, tylko chyba ich nie zauważasz a może nie chcesz zauważyć. Perrie jest pewnie lepsza ode mnie, powinieneś też skupić się na jej szczęściu, na spełnianiu jej marzeń, zachcianek nie koniecznie. – zaśmiałam się. – Zayn uwierz ja nie jestem idealna, jestem okropna.

- Jesteś cudowna. – pocałował mnie w czoło.

Zeszłam z jego kolan i stanęłam przed nim.

- Mogę zostawić jeszcze u ciebie Chrisa, śpi, a nie chcę go budzić, muszę jeszcze coś załatwić, przywieziesz go wieczorem?

- Tak, pewnie.

- To do zobaczenia.

- Do zobaczenia, Alex.

Wyszłam z domu mojego przyjaciela, jak najszybciej musiałam się dostać do studia w którym właśnie nagrywa Perrie. Jadąc metrem zastanawiałam się co jej powiem, czy jest w ogóle sens żeby z nią rozmawiać, czy ona będzie chciała. Kiedy w końcu znalazłam się na miejscu nie było odwrotu. Przeciskałam się przez sporą grupkę fanek by dotrzeć pod drzwi gdzie stał ochroniarz, który nie chciał mnie wpuścić do środka.

- Jestem koleżanką Perrie Edwards. Muszę tam wejść. – mówiłam już lekko zdenerwowana.

- Wszyscy tu tak mówią, słonko.

- Proszę ją zapytać, ja zaczekam.   

Mężczyzna chyba zrozumiał, że nie mam zamiaru odejść. Odwrócił się napięcie i wszedł do studia. Wrócił po paru minutach.

- Proszę za mną, panno Clark.

- O, jak miło. – przewróciłam oczami.

- Alex, czego chcesz? – od razu przywitała mnie dziewczyna mojego przyjaciela.

- Też cie miło widzieć.  – nic nie odpowiedziała, tylko wpatrywała się we mnie.

- Musimy porozmawiać.

- Ja nic nie musze.

- Proszę.

Perrie wypuściła powietrze z płuc i ciągną mnie za ramię zaprowadziła nas do pomieszczenia nagrań. Blond włosa oparła się o ścianę, krzyżując ręce na piersi. Usiadłam naprzeciwko niej.

- Perrie posłuchaj, mnie i Zayna nic nie łączy, jesteśmy tylko przyjaciółmi, traktuje go jak starszego brata. – nie odezwała się. – On kocha tylko ciebie i tylko z tobą chcę być. Rozmawiałam z nim.

- On ci kazał tu przyjść. – spojrzała na mnie.

- Nie, on o tym nie wiem, uważasz że by się na to zgodził.  – skupiła wzrok na swoich butach. Cisza. Nie chciałam z nią milczeć, to stawało się niezręczne. Wzięła głęboki oddech.

- Alex wy cały czas spędzacie razem. – popatrzyła na mnie i nie spuszczając wzroku z mojej twarzy dalej mówiła. – Widzę jak na ciebie patrzy, jakby chciał ci oddać wszystko, jakby chciał cie obronić przed wszystkimi i wszystkim jakby chciał rzucić się za ciebie w ogień. Widzę jak mówi do ciebie, jest zawsze taki miły, nigdy nie podnosi na ciebie głosu, nigdy nie krzyczy, bo tego nie lubisz, myślisz że tak dba o rzeczy których ja nie lubię. Widzę jak się do ciebie uśmiecha, tak szczerze i prawdziwie jak nigdy. To tobie się zwierza, to z tobą rozmawia, wygłupia się, budzi, zasypia, je posiłki. To ciebie przeprowadza za rękę przez drogę. Ciebie zabiera na wycieczki. Spełnia twoje marzenia. Twoje sny. Zawsze jest przy tobie kiedy śnią ci się koszmary, jest na każdy twój telefon, kiedy masz problemy jest zawsze, nieważne co by w tej chwili robił. Mam wrażenie, że jesteś całym jego światem, że czasami chciałby schować cię pod kurtkę i nikomu nie pokazywać.  

- On traktuje mnie jak dziecko, jak małą dziewczynkę którą cały czas trzeba trzymać za rękę i uważać czy nie stała jej się krzywda. Uważasz, że on mógłby kochać tą małą dziewczynkę nie jak siostrę tylko jak dziewczynę? Proszę cię Perrie, nie bądź śmieszna. Ja jestem małą dziewczynką ty jesteś kobietą.

- Uważasz, że to mnie kocha? – spojrzała na mnie.

- Ja to wiem. 

- Porozmawiaj z nim, Pezz. –podeszłam do niej i złapałam ją za podbródek.

***

Od metra do mojej kamienicy biegłam cały czas, deszcz padał już od godziny. Wbiegłam do mieszkania. Na kanapie w naszym małym salonie siedziała Amy i Louis. Przywitałam się z nimi i od razu weszłam do łazienki. Zrzuciłam z siebie przemoczone rzeczy i weszłam pod prysznic. Ciepła woda działała kojąco. Założyłam za dużo koszulkę, bokserki i przeczesałam włosy ręką.

Weszłam z powrotem do salonu gdzie tym razem znajdował się tam jeszcze Zayn. Od razu poszliśmy do mojego pokoju gdzie w łóżeczku leżał mój synek. Położyłam się na łóżku i przykryłam kołdrą, mój przyjaciel zrobił to samo.

- Idź. – popatrzył na mnie pytająco. – Idź do niej.

- Mam iść? – zapytał a ja w chwili kiedy zadał to pytanie uświadomiłam sobie, ze nie chcę żeby szedł.

- Nie, zostań. – przytulił mnie do siebie. – Lubię jak jesteś blisko.   

Przymknęłam powieki, słyszałam jego bicie serca. Było wystarczająco głośne, równomierne, spokojne. Brzmiało jak melodia. Piękna melodia.

***

- Aaaa! – krzyk wydobył się z moich ust. Od razu otworzyłam oczy i usiadłam na łóżku. Zaczęłam głośno i nierównomiernie oddychać.

- Alex, to tylko sen. – szeptał mi do ucha Zayn. – To tylko zły sen, nie bój się, wszystko jest w porządku. Nie pozwolę cie skrzywdzić, nie pozwolę skrzywdzić was.

Spojrzałam jeszcze na łóżeczko, w którym powinien spać Chris, był tam. Ponownie położyłam się przytulając od Zayna.

- Dziękuję, że jesteś.

- Zawsze będę.  







co sądzicie o zachowaniu Zayna? Perrie ma rację? a co z Alex, dobrze postąpiła? co sądzicie o tej całej sytuacji? jeśli chcecie możecie zadawać pytania nam, jak i bohaterom, 
liczymy na szczerą opinię i zachęcamy do komentowania, to naprawdę dużo dla nas znaczy, 
życzymy udanych, słonecznych wakacji, pozdrawiamy ♥