Prolog

muzyka

Amy.

Siedziałam na ławce stacji londyńskiego metra. Założyłam na głowę kaptur, w uszy włożyłam słuchawki, splotłam ręce wokół piersi. Chciałam chwilę odpocząć po długiej i żmudnej podróży. Muszę zastanowić się co dalej, dokąd pójść. Mimo, że wyjazd do Londynu to jedna z najważniejszych, ale i najpochopniejszych decyzji w moim życiu – nie żałuję jej. Nie wiem co teraz będzie, nie wiem gdzie zamieszkam i jak będę zarabiać na życie, ale przynajmniej oderwałam się od tej nudnej, szarej i wręcz męczącej rzeczywistości. Wyjechałam z miejscowości, w której się urodziłam, wychowałam, zawarłam przyjaźnie i poznałam moich wrogów.

Holmes Chapel to mój dom. Jednocześnie kochałam i nienawidziłam to miejsce. Przymrużyłam powieki i w myślach przypomniałam sobie wczorajszy wieczór. Jakiś czas temu jednorazowo przyjechałam do Londynu na przesłuchania do London Dance Centre. Taniec był moją pasją od dziecka. Niestety nie miałam możliwości by się rozwijać i jednocześnie spełniać moje marzenia. Byłam samoukiem, jednak postanowiłam, że albo teraz, albo nigdy. Wczoraj dostałam wiadomość, że zakwalifikowałam się do tej szkoły i mogę zacząć naukę już za dwa tygodnie. Moja radość była nie do opisania. W końcu coś mi się udało. Jednak moi rodzice nie podzielali mojego szczęścia. W ogóle mnie nie rozumieli. Kazali mi  zostać w Holmes Chapel. Wróciłam do pokoju, wzięłam walizkę, spakowałam wszystkie rzeczy oraz oszczędności i bez ich zgody wyprowadziłam się. Nigdy nie zapomnę przerażonej miny mojej mamy i wściekłego ojca. Ale musiałam tak postąpić, ponieważ życie pod ich dachem powoli mnie niszczyło. Na miejsce dojechałam w nocy i tak siedzę sobie na tej ławce od kilku godzin. Zdaję sobie sprawę z tego, że niedługo będę musiała wstać, poszukać pokoju, mieszkania i pracy, ale nie mam na to jakoś siły ani ochoty. Otworzyłam oczy i zorientowałam się, że na moich policzkach znajdują się łzy. Po prostu ciężko mi z tym, że przez chęć spełnienia moich prawdziwych marzeń zostałam sama bez żadnej pomocy, wsparcia i nadziei, choćby od rodziców. W tym samym momencie obok mnie usiadła farbowana blondynka z odcieniami niebieskiego i turkusu w swoich włosach, mniej więcej w moim wieku. Przetarłam wilgotne policzki dłońmi, które miałam schowane pod bluzą.

- Wszystko w porządku? – zapytała się mnie dziewczyna,

- Tak – delikatnie uśmiechnęłam się.

- Przecież widzę, że nie… Coś się stało? Nie wyglądasz na mieszkankę Londynu – przyjrzała mi się od stóp do głów.

- W nocy przyjechałam tutaj z takiej małej miejscowości, w której mieszkałam od urodzenia. Przyjechałam, bo dostałam się do szkoły tańca i mimo kłótni z rodzicami, zostawiłam całe moje poprzednie życie, spakowałam się i wsiadłam w pociąg. Nie mam nawet gdzie spać.

- Ciekawy początek znajomości. Jestem Alex Clark – wyciągnęła do mnie dłoń.

- Amy. Nawet nie wiem, czemu ci to mówię – westchnęłam.

- Może to zabrzmi sztucznie, ale doskonale to rozumiem. Sama pamiętam swoje początki samodzielności w Londynie. Tyle, że ja miałam siedemnaście lat. Pokłóciłam się z rodzicami, nienawidzę ich. I bardzo cieszę się, że uciekłam z tego pieprzonego domu. Też nie miałam mieszkania, pracy, ale poznałam nowych ludzi, wielu ich było – odwróciła głowę – Ale teraz mam grupkę przyjaciół, którzy mi pomagają. Teraz jest dobrze.

- Łączy nas podobna historia – kiwnęłam głową.

- Można tak powiedzieć. Ale czy ty w wieku 18 lat urodziłaś dziecko, które teraz musisz wychowywać sama? – uniosła brew.

- Masz dziecko? – zapytałam zdziwiona.

- Tak, rocznego synka – Chrisa – uśmiechnęła się.

- Jak sobie sama ze wszystkim radzisz? – wypytywałam się.

- Wiesz… wynajmuję mieszkanie, jestem początkującym fotografem, więc jakoś te pieniądze wpadają – sesje dla rozpieszczonych dzieci i bogatych rodzin i takie różne. Oprócz tego mam naprawdę fajnych przyjaciół, którzy pomagają mi z Chrisem.

- Zazdroszczę, że jakoś to sobie wszystko poukładałaś – przełknęłam ślinę i poczułam gulę w gardle, która pojawiała się wraz z łzami.

- Wiesz co, Amy? Może i zwariowałam, ale chodź ze mną, mam wolny pokój, jeśli masz trochę oszczędności, możesz ze mną zamieszkać póki niczego sobie nie znajdziesz. W końcu razem zawsze raźniej – przysunęła się do mnie nowopoznana dziewiętnastolatka.

- Serio? – wpatrywałam się na nią w szoku.

Ona tylko kiwnęła głową śmiejąc się. Niezły początek. Naprawdę spotkało mnie szczęście, gdyż przez zupełny przypadek poznałam dziewczynę, z którą zamieszkam. Zdaję sobie sprawę, że to nieodpowiedzialne, ponieważ w ogóle się nie znamy i prawie nic o sobie nie wiemy, ale wydaje mi się, że jesteśmy do siebie podobne i łatwo się zrozumiemy. Dziewczyna wstała i pociągnęła mnie za rękę,

oznajmiając, że nasze metro właśnie się zbliża. Bez słowa ruszyłam za nią. Jechałyśmy w ciszy.

- Wychodzimy – uśmiechnęła się do mnie Alex po około 20 minutach podróży.

Gdy szłyśmy ulicami Londynu czułam na mojej twarzy i całym ciele nieprzyjemny chłód i wiatr.

- Mieszkam w takiej kamienicy, nic luksusowego, ale przynajmniej jest blisko do metra i centrum miasta – wyjaśniała mi.

Alex co jakiś czas pokazywała mi też różne ulice, bary, czy sklepy. Wydawała się miłą dziewczyną. Jednak nie wiem, czy będziemy bliskimi przyjaciółmi, ponieważ po tym co spotkało mnie w przeszłości nie umiem ufać ludziom.

- Jesteśmy na miejscu – wskazała na duży budynek.

Moje nowe mieszkanie znajdowało się w jednej z kilku kamienic. Była to typowa londyńska budowla, zbudowana z rudoczerwonych cegieł. Znajdowały się tu potężne drewniane drzwi oraz duże okna oprawione białymi dekoracjami. Ulica wydawała się spokojną. Po obu stronach kamienice, kilka sklepów, jakiś bar, kwiaciarnia, pizzeria i mini park, w którym bawiła się mała grupka dzieci. Alex ruszyła pewnym krokiem do przodu, a ja podążyłam za jej śladami, wlokąc za sobą walizkę. Blondynka otworzyła ciężkie drzwi i weszłyśmy do środka. Klatka była czysta i zadbana.

- Tutaj mieszka jakieś stare małżeństwo, a obok małżeństwo z trójką dzieci, 4 lata, 9 i 13. – pokazywała rękom na właściwe drzwi.

Weszłyśmy schodami wyżej, gdyż mieszkanie Alex mieściło się na pierwszym piętrze.

- Obok mieszka jakieś młode małżeństwo, wyżej kilka rodzin z mniejszymi dziećmi, chyba dwie rodziny z jakimiś nastolatkami, a reszta to studenci i młodzi ludzie – mówiła – Gotowa zobaczyć twoje nowe mieszkanie?

- Jasne – uśmiechnęłam się.

Weszłyśmy do środka, gdzie znajdował się długi i wąski korytarz, przy drzwiach stała mała półka i wieszak, a na ścianach w odcieniach beżu wisiało wiele zdjęć Alex, jej synka, najprawdopodobniej znajomych oraz jej własne prace. Po obu stronach ścian znajdowały się drzwi prowadzące do dwóch pokojów, dalej – po lewej stronie łazienka, a na końcu korytarza kuchnia połączona z malutkim salonem. Zostawiłam moją walizkę przy drzwiach i poszłam za Alex, do salonu. Tam, na kanapie, siedziało dwóch chłopaków bawiących się z dzieckiem. Jeden z nich był chudy i miał czarne włosy, drugi wyróżniał się bujną burzą brązowych loków, które skądś doskonale znałam. Gdy przekroczyłyśmy próg i Alex krzyknęła do swojego

synka, ta dwójka odwróciła się. Doznałam szoku i dosłownie
sparaliżowało mnie.

- Harry?! – krzyknęłam z niedowierzaniem.

jeżeli podoba wam się początek tej historii to zachęcamy do obserwowania bloga, polecania innym i wyrażania szczerych opinii w komentarzach :)