Rozdział 2

muzyka


Amy

Obudziły mnie rażące promienie słońca, które przedostawały się do mojej nowej sypialni przez duże, przestronne okna. Odchyliłam białą kołdrę i usiadłam na środku materaca.  Przy białych ścianach pod 

oknem, na drewnianej podłodze znajdował się duży i wygodny materac, czyli moje nowe łóżko. Na parapecie leżało kilka świeczek, mały bukiet i inne dekoracje, dodające uroku temu pomieszczeniu. Za moim „łóżkiem” stało duże lustro w grubej, białej ramce. Po drugiej stronie, w rogu znajdowało się białe biurko, na którym stał komputer, lampka i nie schowane jeszcze rzeczy. Nad meblem przywieszone były dwie półki, w których poukładałam kosmetyki i inne drobiazgi. Moje ubrania wisiały naprzeciwko, na dwóch dużych wieszakach. Rozejrzałam się wokoło mojego pokoju. Nie był zbyt bogato urządzony, ale mi przypadł do gustu. Wyjrzałam przez okno i uśmiechnęłam się do siebie – spotkało mnie ogromne szczęście o imieniu Alex. Gdyby nie ta dziewczyna, nie wiem gdzie bym się teraz znajdowała. Jednak nadal nie mogę uwierzyć w to, że jej znajomym jest Harry. Ten Harry. Głośno westchnęłam, ponieważ gdy zaczęłam o nim myśleć robiło mi się słabo. Nasza historia jest dziwna, a dla mnie nadal bolesna. Kolegowaliśmy się przez wiele lat. Gdy skończyliśmy 16 lat zostaliśmy parą. Wszystko układało się świetnie, wspólne wypady do kina, nocowania, imprezy, spacery, czy zwyczajne wieczory spędzane w domu. Po raz pierwszy czułam się tak dobrze i beztrosko. Zaczęłam wierzyć, że jednak uda mi się być szczęśliwą. Niestety po dwóch miesiącach naszej sielanki, moja najlepsza przyjaciółka – Melanie, powiedziała mi, że Harry nie jest już mną zainteresowany i że, z nami koniec. Miała mi to przekazać, ponieważ on nie wiedział jak mi to wyznać. Po tym jak wracałam zapłakana do domu zobaczyłam ich wtulonych w siebie na ławce w parku znajdującym się niedaleko mojego domu. Ona mnie zauważyła, on nie. Nigdy nie zapomnę jej dumnego wzroku. Ten widok zapamiętam na zawsze. Chyba nie ma bardziej bolesnej rzeczy niż świadomość, że osoba, którą kochasz nagle, bez żadnego powodu zostawia cię dla twojej najlepszej przyjaciółki. To wydarzenie wszystko zmieniło. Stałam się zamknięta w sobie. Wszystkie złe emocje dusiłam w sobie, przestałam mieć jakichkolwiek przyjaciół, bo nie potrafiłam nikomu zaufać. W szkole nakładałam na siebie fałszywy uśmiech, chociaż widząc moich byłych przyjaciół migdalących się na korytarzach było mi ciężko. Gdy wracałam do domu, zamykałam się w pokoju, włączałam muzykę i zapłakana próbowałam ukazać to co czuję tańcząc. Gdyby nie taniec – chyba bym zwariowała. Kilka miesięcy po naszym zerwaniu, Harry poszedł do X – Factor’a, przez co drogi jego i Melanie po prostu się rozeszły. Trudno było mi czytać gazety, oglądać telewizję i patrzeć na jego zielone oczy i usta, które jeszcze niedawno całowałam. To łamało moje serce na jeszcze mniejsze kawałki. Moi rodzice nigdy nie przepadali za Harry’m. Po jakimś czasie powiedziałam im, dlaczego już się nie spotykamy. Znienawidzili go. Po moich policzkach zaczęły spływać łzy. Szybko przetarłam je zimnymi dłońmi. Zbyt dużo przez niego wycierpiałam. Jednak gdy weszłam z Alex do tego mieszkania i zobaczyłam go i ten jego bezczelny wzrok nie wierzyłam, że to się dzieje naprawdę. Miałam nadzieję, że to jakiś beznadziejny sen. Niestety to moje życie. Tym razem nie dam mu za wygraną. Otworzyłam drzwi i ruszyłam do salonu, z którego usłyszałam śmiech Alex.

- Dzień dobry – spojrzałam się na nią i pogłaskałam po głowie Chrisa, który siedział ze swoją mamą na kanapie.

- Hej – uśmiechnęła się – Jak się spało?

- Dobrze – pokiwałam głową – A wam?

- Też. Jakie masz plany na dziś?

- Pierwszy dzień w szkole – uśmiechnęłam się.

- Zabieram cię wieczorem na imprezę. Poznasz kilku moich znajomych, rozerwiesz się. Nie wiem jak ty, ale ja tego bardzo potrzebuję, na szczęście z Chrisem zostaje Zayn, a Nina idzie z nami – westchnęła.

- Okej, czemu nie – odparłam cicho.

Oby wśród tych znajomych nie znajdował się Harry. To, że on i Alex się znają jest bardzo dziwne. Nadal nie mogę w to uwierzyć. Podobno nic nie dzieje, się przez przypadek, a jeśli to nie prawda, to ten przypadek jest koszmarny.

- Bądź gotowa na 20. Na korytarzu wiszą twoje klucze. Ja wychodzę o 12 i powinnam szybko wrócić, bo nie mam dziś zbyt pracowitego dnia. Niedługo powinna przyjść Nina.

- To ja idę się umyć – powiedziałam i odwróciłam się na pięcie,

Zamknęłam drzwi do niewielkiej łazienki, zdjęłam moją piżamę i weszłam pod prysznic. Letnia woda odprężała mnie. Dzisiaj czeka mnie ciężki dzień. Muszę dać z siebie wszystko na pierwszych zajęciach. Muszę dać radę. Po 15 minutach wyszłam z kabiny i wytarłam się ręcznikiem, założyłam na siebie różowy szlafrok, a na głowę biały turban. Szybko pobiegłam do mojego pokoju, gdzie na krześle leżały przygotowane przeze mnie ubrania. Wyjrzałam przez okno, by sprawdzić jaka jest pogoda. Na pierwszy rzut oka było dość ciepło i słonecznie. Założyłam na siebie luźną bluzę i legginsy. Następnie wysuszyłam

włosy i pomalowałam się. Gdy byłam już gotowa, spakowałam swoją torbę.

- Wychodzę! – krzyknęłam do mojej współlokatorki.

- Powodzenia – usłyszałam miły głos blondynki.

- Dzięki – szepnęłam i uśmiechnęłam się sama do siebie.

Gdy byłam na zewnątrz minęłam się z Niną, z którą zamieniłam kilka słów, po czym szybkim krokiem ruszyłam w stronę metra. Wieczorem sprawdziłam jak dostać się do mojej szkoły, więc gdy siedziałam już w środku byłam spokojna. Po 15 minutach stałam pod drzwiami wejściowymi do London Studio Centre. Wzięłam głęboki oddech i płynnym ruchem ręki popchnęłam drzwi. Znalazłam się na korytarzu, pełnym ludzi, których nie znam. Tak naprawdę to nie lubię być sama, chciałabym przez cały czas otaczać się ludźmi, których kocham i którym ufam, jednak najwidoczniej los chciał inaczej. Miałam jeszcze trochę czasu, więc zatrzymałam się pod salą, w której odbędą się zajęcia i zaczęłam przyglądać się innym. Niektórzy ludzie wydawali się bardzo mili. Każdy był uśmiechnięty i tryskał energią. Wtedy jeszcze bardziej czułam mały ból w środku. Gdy już zmierzałam w kierunku drzwi, na korytarzu pojawiła się pewna dwójka, która od razu przykuwała uwagę. Wysoka, szczupła dziewczyna o idealnej figurze i seksownych, długich nogach, szeroko uśmiechała się, pokazując przy tym swoje równe, śnieżnobiałe zęby. Wyróżniała ją ciemniejsza karnacja,

burza loków i bardzo stylowe, modne ubrania. Obok niej szedł ciemnoskóry chłopak, z lokami, ładnymi oczami i słodkim uśmiechem. Kiedy przeszedł obok mnie, rzucił na mnie okiem i delikatnie zagryzł wargę, przez co zrobiło mi się gorąco. Widać było, że ta dwójka to doskonali tancerze. Wydawało mi się, że skądś ich nawet kojarzę, należeli raczej do tych „popularnych”, jednak na pierwszy rzut oka nie powiedziałabym, że są zarozumiali, aroganccy, czy chamscy.

- Jesteś nowa? – zwrócił się do mnie nagle chłopak, który najwidoczniej też czekał na zajęcia.

- Tak – pokiwałam głową nieśmiało.

- Mazzi – wyciągnął do mnie rękę – A to moja przyjaciółka – Danielle.

- Cześć – dziewczyna szeroko się do mnie uśmiechnęła.

- Jestem Amy.

- Masz szczęście, że trafiłaś do naszej grupy. Zaczynasz od wysokiego poziomu. Może powiesz nam coś o sobie? – zachęcał mnie.

- Spróbuję dać z siebie wszystko. Szczerze, to nie lubię mówić o sobie, bo nigdy nie wiem co mam powiedzieć. Przyjechałam tu z małej miejscowości, także można powiedzieć, że zaczynam teraz nowe życie.

- Mamy nadzieję, że ci się tu spodoba – powiedziała Danielle, w tym samym czasie wyjmując telefon, który zaczął jej dzwonić.

- To Liam – zwróciła się do Mazzi'ego – Zaraz przyjdę.

- Jesteście parą? – zapytałam chłopaka.

- Nie – zaśmiał się – Danielle to moja przyjaciółka, a ten Liam, który do niej dzwoni to jej chłopak i mój najlepszy przyjaciel. Zresztą powinnaś go kojarzyć – wybuchł śmiechem – To Liam Payne z One Direction.

Zrobiłam wielkie oczy. Czy naprawdę na każdym kroku, muszę spotykać kogoś z otoczenia Harry’ego? Dlaczego akurat ja? Przecież dla fanek, które marzą o ich spotkaniu to nieosiągalne, nawet jeśli od początku mieszkają w Londynie. Ja jestem tu od niedawna i nawet nie przeszło mi przez myśl, że mogę go spotkać. Teraz pragnę tylko o nim zapomnieć i nie mieć z nim nic do czynienia. Czy los naprawdę musi być dla mnie taki wredny?

- Jesteś fanką i pragniesz poznać Liama? I niech zgadnę kochasz całą piątkę, no ale za randkę z Harry’m to byś mogła wszystko zrobić? – zaśmiał się Mazzi.

- Nie, nie i jeszcze raz wielkie nie – powiedziałam ledwo opanowując moje emocje – Nie chcę ich poznawać.

- To dlaczego się tak zdziwiłaś? Jesteś chyba wyjątkową dziewczyną – po raz kolejny zagryzł wargę.

- Po prostu jestem tu od niedawna, a poznałam już Zayna – zawahałam się zanim wypowiedziałam imię mojego byłego chłopaka – i Harry’ego, a teraz spotkałam dziewczynę i najlepszego przyjaciela kolejnego członka, to trochę dziwne.

- Prześladują cię – zażartował.

W tym samym czasie podeszła do nas Danielle. Stanęła między mną a swoim przyjacielem.

- Idziemy dzisiaj do klubu, Liam zarezerwował stolik – puściła oczko do chłopaka – Amy, może chciałabyś iść z nami? Wydajesz się fajną dziewczyną.

- Dziękuję za zaproszenie, ale dzisiaj niestety obiecałam koleżance, że pójdę z nią na imprezę i poznam jej znajomych – sztucznie się uśmiechnęłam.

Mazzi i Danielle, wydają się bardzo mili i fajni, jednak na razie wolę unikać towarzystwa Harry’ego. Naszą rozmowę przerwał wysoki brunet, który zaprosił wszystkich do sali. To nasz choreograf. Wydaje się być bardzo surowym, ale i ambitnym człowiekiem. Mam nadzieję, że będę chłonęła z jego zajęć jak najwięcej. Stanęłam niedaleko Danielle i Mazzi'ego i z uwagą przyglądałam się naszemu choreografowi, który na samym wstępie przedstawił mnie grupie.

- To Amy. Od dzisiaj nowa uczennica. Mam nadzieję, że się spisze – lekko się do mnie uśmiechnął – Jesteś w naprawdę dobrej grupie, doceń to. Dla przykładu Danielle występuje w teledyskach wielu gwiazd, w X Factorze, na Olimpiadzie… bierz z niej przykład, a zajdziesz daleko.

Jeszcze raz przyjrzałam się brunetce, to stąd mogłam ją kojarzyć. Dziewczyna musi mieć wielki talent i szczęście. Sama chciałabym być na jej miejscu. Odwróciłam głowę i w skupieniu zaczęłam słuchać naszego

nauczyciela. Po rozgrzewce starałam się dać z siebie wszystko. Na początku było trudno, musiałam przełamać stres, później jednak starałam się jak najbardziej w to wczuć. Pierwsze zajęcia minęły niespodziewanie szybko. Byłam zadowolona. Dałam radę i wreszcie miałam okazję profesjonalnie rozwijać moja pasję. Tak długo na to czekałam.

***

Wróciłam do domu po 18. Zastałam tam samą Alex, która przygotowywała się do wyjścia.

- Zayn zabrał małego, czyli możemy sobie dzisiaj zaszaleć – zaśmiała się, malując się przed lustrem w łazience.

- To dobrze. Może poznam kogoś fajnego – powiedziałam cicho.

- Na pewno. A jak pierwszy dzień w London Studio Centre?

- Dobrze. Bardzo mi się tam podoba – uśmiechnęłam się.

Zdjęłam buty i na bosaka pobiegłam do mojego pokoju. Rzuciłam się na materac i w ciszy zaczęłam odpoczywać. Cały czas myślałam, o spotkaniu z Harry’m. Nie mogę uwierzyć, że to wydarzyło się naprawdę. Czuję jakbym była w jakimś beznadziejnym filmie. Nie chcę tak. Przełknęłam ślinę. Wyjęłam z

kieszeni mój telefon. Rodzice nie dzwonili, nie odezwali się do mnie. To przykre, że nie chcą mieć ze mną żadnego kontaktu, tylko dlatego, że ich nie posłuchałam. Naprawdę zależało mi na ich wsparciu. Po cichu westchnęłam. To wszystko mnie przytłacza, jednak muszę wstać i udawać, że wszystko w porządku, uśmiechnąć się i dać sobie radę. Tak naprawdę nikt nie zna mojej historii. Nie potrafię nikomu na tyle zaufać. Mam tylko nadzieję, że przez moją tajemniczość Alex nie pomyśli sobie o mnie źle, ponieważ zależy mi na niej, naprawdę ją polubiłam i jestem jej bardzo za wszystko wdzięczna. Po chwili zobaczyłam, że Clark wyszła już z łazienki, więc podniosłam się i poszłam pod prysznic. Makijaż, ubranie i uczesanie się zajęło mi trochę czasu, ale gdy już byłam gotowa włączyłam laptopa i weszłam na Twittera i Facebooka.  Zauważyłam, że do znajomych zaprosił mnie Mazzi, więc mimowolnie się uśmiechnęłam.

- Gotowa? – weszła do mojego pokoju Alex.

- Tak – uśmiechnęłam się.

- Mamy zamówioną taksówkę. Jedziemy do dobrego klubu.

Chwilę później siedziałyśmy już w aucie. Droga była dość długa, jednak gdy podziwiałam Londyn była ona przyjemnością. W końcu wysiadłyśmy z samochodu i stanęłyśmy pod dużym budynkiem, z którego dobiegała muzyka. Przed wejściem stał ochroniarz, a na parkingu znajdowało się kilka dziewczyn. Podążyłam za Alex i weszłam do środka. Dziewczyna musiała bywać tu częściej, ponieważ doskonale wiedziała, gdzie znajduje się „nasz” stolik. Zajęłam miejsce obok niej i poczułam jak moje serce bije mocniej.

- O, Amy! Jak miło cię znowu widzieć – uśmiechnął się złośliwie Styles.

- Będę miła i powiem, że z wzajemnością, Harry – powiedziałam mrożąc go wzrokiem.

Alex odchrząknęła i zaczęła przedstawiać mnie reszcie znajomych.

- Ninę już znasz, a to jej chłopak – Niall. To Liam, jego dziewczyna Danielle i Mazzi. Chodzą razem z tobą do London Studio Centre – machała ręką.

- My się już znamy – puścił mi oczko Mazzi, a ja wybuchłam śmiechem.

- Mieliśmy zabrać cię na tę imprezę. Dziwny zbieg okoliczności – uśmiechnęła się Danielle.

- Dziwny – powiedziałam cicho, patrząc na Harry’ego.

- Widzę, że mamy wspólnych znajomych – dodała Alex – A to Louis.

Szczupły i przystojny chłopak popijając drinka uważnie mi się przyglądał swoimi niebieskimi oczami.

- Miło mi – powiedział słodkim głosem.

- Mi również – uśmiechnęłam się do niego.

- Najlepszy, ale to najlepszy przyjaciel Harry’ego – powiedziała mi na ucho Alex – Chyba nic nie jest w stanie zniszczyć ich przyjaźni. Są jak bracia.

Zmarszczyłam czoło. Kiedyś to samo myślałam o przyjaźni mojej i Melanie. Niestety – myliłam się.  Swoją uwagę skupiłam na Louisie i Mazzi'm. Intrygowali mnie, poza tym, chciałam myśleć o każdym, byleby nie o Harry’m. Nie mogłam uwierzyć, że znowu muszę spędzić z nim czas. Nie chcę tego. Napiłam się drinka i cały czas rozmawiałam z Mazzi'm. Wydaje się fajnym chłopakiem. Po jakimś czasie ruszyliśmy do tańca. Kątem oka zauważyłam, że Harry podrywa jakąś blondynkę. Przeklęłam ich w myślach i zajęłam się swoim tańcem z ciemnoskórym chłopakiem. Chwilę później, podszedł do nas Louis i wyciągnął mnie do tańca.

- Naprawdę miło mi cię poznać – mówił, gdy poruszaliśmy się w rytm muzyki.

- Cieszę się – zaśmiałam się – Opowiedz mi coś o sobie – zagryzłam wargę, widząc, że Harry się na nas patrzy.

- Niedawno rozstałem się z moją dziewczyną.

- Twój przyjaciel chyba jest zazdrosny – wybuchłam śmiechem, nie mogąc się skupić.

- Nie ma podstaw by być zazdrosnym – spojrzał się na niego – W końcu nie jesteś jego dziewczyną.

Louis wypowiadając te słowa szeroko się do mnie uśmiechnął, a ja spuściłam wzrok. Nikt nie zna całej prawdy. Jeszcze raz spojrzałam na Styles’a, po którym widać było poirytowanie. Zaczęłam rozmawiać z Louisem. Polubiłam go. Wydawał się być fajnym chłopakiem, zupełnie innym niż jego przyjaciel. Chcę go bliżej poznać. Chcę, żeby Harry dowiedział się, jakie to uczucie, gdy bliska ci osoba tak bardzo cię rani. Nawet jeśli nie jesteśmy razem i nic do mnie nie czuje. Ja nigdy nie zapomnę tego jak mnie zranił. Uśmiechnęłam się do Louisa i podeszłam z nim do baru, po drinki. Czas się zabawić.   

Przepraszamy, za opóźnienia, ale ostatnio nie miałyśmy czasu. Mamy jednak nadzieję, że rozdział wam się spodoba. Jeśli chcecie, to zadawajcie pytania bohaterom. Zachęcamy do komentowania, wyrażania szczerych opinii i polecania naszego bloga innym. Bardzo dziękujemy wam, czytelnikom za komentarze i liczne wejścia - oby tak dalej, i pamiętajcie, żeby zaobserwować bloga. Co sądzicie o znajomości Amy z Mazzi'm, a co o znajomości z Louisem? Jak według was potoczą się losy jej i Harry'ego?

Życzymy miłego weekendu i serdecznie was pozdrawiamy ♥ - Amy&Alex.